Etiketiranje BiH kao “islamističkog središta” potpuna je besmislica

Bosanskohercegovački zvaničnici i diplomate ovih su dana zauzeti braneći zemlju od napada da je džihadistički centar Evrope.

Češki predsjednik Miloš Zeman posljednji koji se tako izjasnio, kazavši da će vojnici tzv. Islamske države vjerovatno potražiti utočište u BiH, jer je to “manje-više muslimanska zemlja i zato što postoji tako mnogo gostoljubivih sela u kojima se vijori crna zastava ISIL-a”.

“BiH može postati takva baza [za ISIL-ove borce povratnike] prvenstveno zbog njene nacionalne strukture, a takođe i sudeći po crnim zastavama podignutim u velikom broju bosanskih gradova i sela”, kazao je Zeman.

Zeman nije jedini koji ovako razmišlja. Ukucajte riječi poput “BiH”, “islamist”, “musliman” i “ekstremist” u online tražilice i pojaviće se prava planina paničarskih članaka. U međuvremenu, bliže kući, hrvatska predsjednica Kolinda Grabar-Kitarović pretvorila je opasnost od islamizma u Bosni i Hercegovini u jednu od svojih omiljenih tema, premda koristi manje grube riječi od Zemana.

U decembru prošle godine u Dubrovniku izrazila je mišljenje da su se “hiljade” islamističkih vojnika vratile sa Srednjeg Istoka u BiH, a istu je temu ponovo preradila u Neumu nešto kasnije, upozorivši da je u BiH islamistički “ekstremizam u porastu”.

Gledište hrvatske predsjednice su pojedincima u Hrvatskoj muzika za uši, jer ponavljaju poznatu opsesiju njenog prethodnika Franje Tuđmana radovima Samuela Huntingtona i navodnim civilizacijskim razlikama između “zapadne” Hrvatske, “istočne” Srbije i “muslimanske” Bosne – što je pak obnovilo daleko stariju ideju Hrvatske kao “antemurale christianitatis” – bedema kršćanstva – titule koju, međutim, svojataju i Poljska i Mađarska.

Vratimo li se nazad do 16. stoljeća u doba Pape Lea X, koji je izgleda izmislio taj izraz, to je možda i bilo tačno, ali ovih je dana takva priča više podjarivačka nego tačna ili korisna.

Bosanskohercegovački lideri, vjerski i sekularni, opravdano odbacuju ove navodne izraze zabrinutosti kao klevetu.

Prema mišljenju većine šefova obavještajnih službi, BiH nije čak ni u konkurenciji za titulu “džihadističkog sjedišta” Evrope.

Kako je naveo britanski Telegraph ove sedmice, koordinator Evropske unije za borbu protiv terorizma Gilles de Kerchove iz Belgije kazao je za španski El Mundo da je zemlja s najvećim brojem islamističkih ekstremista u cijeloj Evropi, s najmanje 20.000 njih, Britanija.

Naveo je kako se Velika Britanija nalazi ispred Francuske, za koju se smatra da ima oko 17.000 islamista. On smatra da Belgija, i pored svoje nedavne reputacije kao islamističkog središta, ima samo oko 2.000 takvih osoba, dok je Španija, koja je bila metom posljednjeg terorističkog napada, dom za oko 5.000 njih.

Naravno, takve cifre se moraju uzeti s dozom rezerve. Malo je vjerovatno da De Kerchove posjeduje direktna saznanja o razmjerama islamističkih aktivnosti u Britaniji i sigurno će se oslanjati na obavještajne službe Velike Britanije u pribavljanju takvih informacija.

Neke zemlje imaju više interesa da podižu nivo prijetnji s kojima se susreću nego druge, često iz različitih domaćih razloga, poput potrebe da opravdaju oštro domaće antiterorističko zakonodavstvo i ovlasti za nadzor.

Ipak važno je da se BiH – i pretežno muslimansko Kosovo i Albanija – ne pojavljuju o ovoj vrsti ljestvica.

Povrh toga, empirijski dokazi, odnosno evidencije o stvarnim napadima, upućuju na irelevantnost BiH za problem islamističkog nasilja u Evropi.

Za jednu zemlju koja je navodno preplavljena esktremistima koji mašu crnim zastavama, BiH je proizvela neobično malo ekstremista.

Do danas je bila suočena s dva značajna teroristička napada, od kojih se jedan završio bez smrtnog ishoda, a uključivao je naizgled sumanutog čovjeka Mevlida Jašarevića, koji je pucao po američkoj ambasadi 2011. godine. U drugom napadu, koji se desio 2015., Enes Omeragić je ubio dva vojnika prije nego što je izvršio samoubistvo. Iako strašan napad, teško da se može porediti sa strašnom listom terorističkih napada u Francuskoj, Britaniji, Belgiji i Španiji proteklih godina.

U Velikoj Britaniji, teroristički napad u Londonu izveden 2005. rezultirao je smrću 56 osoba. Međutim, ovo izgleda blijedo u poređenju s nedavnim događajima u Francuskoj, gdje je 130 osoba ubijeno u Parizu u novembru 2015., te još 86 osoba u Nici u julu 2016.

U avgustu ove godine islamistički teroristi su oduzeli živote još 15 žrtava u Barseloni, Španiji, u događaju koji je trebao biti mnogo većih razmjera, a navodno mu je cilj bila slavna crkva Sagrada Familia.

Sada već mrtvi imam, za koga se vjeruje da je inspirisao taj napad, navodno je imao veze s bombaškim napadom na voz u Madridu 2004., kada je ubijeno 192 ljudi. Ono što je upečatljivo kod većine tih napada je njihova međunarodna dimenzija. U više slučajeva otkrivamo da su bombaši ili njihovi orkestratori letjeli između Londona, Pariza, Brisela, Barselone i drugih velikih gradova u Zapadnoj Evropi.

Gdje se Sarajevo uklapa u ovu evropsku mrežu terorista? Nigdje, očigledno.

Neobično je da se evropsko “džihadističko središte” izgleda ne pojavljuje na dnevnom redu, radaru ili putnoj mapi stvarnih džihadista. Možda mislite da će Zeman, Grabar-Kitarović i mnogi drugi, koji su zabrinuti zbog opasnosti od nasilnog islamizma u Evropi, to primijetiti i skrenuti pažnju na to kada sljedeći put budu diskutovali o ovoj temi. Ali, hoće li?

Marcus Tanner je urednik u Balkanskoj istraživačkoj mreži i autor knjige “Planinska kraljica Albanije, Edith Durham i Balkan”.

Mišljenja iznesena u odjeljku Komentari izražavaju isključivo mišljenja autora i ne odražavaju nužno i stajalište BIRN-a.