Postupak protiv Stanišića i Simatovića je posljednji u kojem će sudije MMKS-a utvrđivati da li su bivši zvaničnici Srbije krivi za ratne zločine u Bosni i Hercegovini i Hrvatskoj.
Poslije prvostepenog suđenja, Haški tribunal je 2013. godine Stanišića i Simatovića oslobodio krivice, ali je Žalbeno vijeće 2015. usvojilo žalbu Tužilaštva i zbog nepravilnosti u postupku naložilo da suđenje bude ponovljeno po istoj optužnici.
Žalbeno vijeće Haškog tribunala odlučilo je da prvi put za zločine u BiH u potpunosti obnovi suđenje.
Uhapšeni 2003., a suđenje počelo šest godina kasnije
Jovica Stanišić (drugi desno) sa Biljanom Plavšić na aerodromu u Banjoj Luci u septembru 1997. Foto: EPA/Drago Vejnović.
Prema podacima iz treće izmijenjene optužnice, Jovica Stanišić rođen je 30. jula 1950. u Ratkovu u Srbiji. Godine 1975. počeo je da radi u Službi državne bezbjednosti Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije. Do kraja 1991. godine nalazio se na položaju zamjenika načelnika Državne bezbjednosti (DB), a de facto je bio prvi čovjek DB-a i prije zvaničnog imenovanja na dužnost načelnika, odnosno šefa, na kojoj se nalazio od 31. decembra 1991. do 27. oktobra 1998. godine.
Franko Simatović zvani Frenki rođen je 1. aprila 1950. u Beogradu. Počeo je da radi 1978. u DB-u, gdje je na raznim poslovima radio do 2001. godine. Najprije je radio na kontraobavještajnim poslovima, a zatim je prešao u novoosnovanu Upravu za obavještajne poslove, takozvanu Drugu upravu, gdje je bio komandant Jedinice za specijalne operacije Državne bezbjednosti. Tokom cijelog perioda na koji se odnosi optužnica, kako se navodi, Simatović je djelovao po ovlaštenju Jovice Stanišića.
Simatović i Stanišić su uhapšeni 13. marta 2003. godine u Srbiji. Simatović je prebačen u Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) 30. maja, a Stanišić 11 dana kasnije.
Obojica su se izjasnili da nisu krivi ni po jednoj tački optužice.
Optuženi, pa oslobođeni za UZP
Momčilo Krajišnik (lijevo) sa Jovicom Stanišićem, Radovanom Karadžićem i Frankom Simatovićem (desno) tokom rata – fotografija koju je Tužilaštvo koristilo kao dokaz. Screenshot: MMKS
Prva optužnica u ovom predmetu je potvrđena još 2003. i mijenjana je u nekoliko navrata, dok im se trenutno sudi po trećoj, posljednjoj optužnici iz 2008. godine.
Prema optužnici, UZP, u sklopu kojeg su vršeni progoni, ubistva, deportacije i prisilna premještanja, nastao je najkasnije u aprilu 1991. i trajao barem do 31. decembra 1995. godine, a Tužilaštvo je tvrdilo da su Stanišić i Simatović doprinijeli postizanju ciljeva tog poduhvata svojim činjenjem ili nečinjenjem.
Stanišić i Simatović su, prema navodima optužnice, bili odgovorni za specijalne jedinice SDB-a, koje su uključivale grupe ili pripadnike grupa poput Jedinica za posebne namjene Ministarstva unutrašnjih poslova (MUP) Srbije, Jedinice za antiteroristička dejstva (JATD) i Jedinice za specijalne operacije (JSO) poznate i kao “Crvene beretke”, “Škorpiona”, Srpske dobrovoljačke garde odnosno “arkanovaca” i “Arkanovih Tigrova”.
“Jovica Stanišić i Franko Simatović rukovodili su finansiranjem, obukom, logističkom podrškom i drugim vrstama značajne pomoći ili podrške specijalnim jedinicama SDB-a Srbije i drugim srpskim snagama koje su učestvovale u činjenju zločina u Hrvatskoj i BiH tokom perioda na koji se odnosi optužnica”, stoji u optužnici.
Također se navodi da su optuženi tokom dužeg vremenskog perioda neprekidno slali snage i pružali im podršku i nisu ih uputili da se uzdrže od činjenja protivpravnih djela, kao i da nisu prestali s popunom snaga na terenu koje su činile ta djela.
Stanišić i Simatović su optuženi da su u aprilu 1991. godine ili približno u tom periodu pomogli da se otvori centar za obuku u Golubicu kod Knina, gdje su organizovali, snabdjevali, finansirali i podržavali obuku “srpskih snaga” od strane pripadnika SDB-a i rukovodili njom. Kasnije su u dijelovima Hrvatske i BiH koji su bili pod srpskom kontrolom otvoreni dodatni centri za obuku. Te centre za obuku finansirao je SDB Srbije.
“Od marta 1992. pa kontinuirano do 1995. godine, srpske snage, a naročito Specijalne jedinice SDB-a Srbije, počinile su zločine u gradovima i selima u općinama Bijeljina, Bosanski Šamac, Doboj, Sanski Most i Zvornik, napale ih i preuzele kontrolu nad njima, i počinile zločine u Trnovu”, stoji u optužnici.
Optuženi su, kako se navodi, djelujući u dogovoru s drugim učesnicima u UZP-u, vršili progone Hrvata, Bošnjaka i drugih nesrba u Srpskoj autonomnoj oblasti (SAO) Krajini i Srpskoj autonomnoj oblasti Slavonija, Baranja i zapadni Srem (SAO SBZS), a u BiH u navedenim općinama.
Ti progoni počinjeni su na rasnoj, vjerskoj ili političkoj osnovi, a obuhvatali su ubistva, prisilna premještanja i deportaciju nesrba.
Tačke optužnice za zločine počinjene u Bosni i Hercegovini
Snimak ubistva Srebreničana kod Trnova. Foto: Screenshot Youtube
Stanišićeva i Simatovićeva optužnica obuhvata i ubistva šest Srebreničana na području Trnova kod Sarajeva.
U junu 1995. godine, kako stoji u optužnici, naredili su “Škorpionima”, specijalnoj jedinici SDB-a, da iz svoje baze u Deletovcima otputuju na područja pod srpskom kontrolom blizu Sarajeva. “Škorpioni” su u BiH stigli početkom jula 1995. godine i utaborili se u selu Trnovo u podnožju Treskavice.
“U julu 1995. godine, neki od muškaraca i dječaka koji su zarobljeni poslije pada srebreničke enklave, odvedeni su u bazu ‘Škorpiona’ u Trnovu. Po naređenju Slobodana Medića Boce, pripadnici ‘Škorpiona’ odvezli su kamionom šestoricu zatočenika na jedno izolovano seosko područje kod Godinjskih bara, nekoliko kilometara dalje od njihove baze, gdje su ih ubili iz vatrenog oružja. Postupajući po Medićevim naređenjima, pripadnici ‘Škorpiona’ su ova ubistva snimili videokamerom”, stoji u optužnici.
Stanišiću i Simatoviću se također na teret stavlja tačka optužnice prema kojoj su 8. aprila 1992. godine ili približno tog datuma, srpske snage, konkretno Željko Ražnatović Arkan i pripadnici Arkanove Srpske dobrovoljačke garde, napale Zvornik i preuzele kontrolu nad gradom. Tokom tog napada je ubijeno oko 20 civila nesrpske nacionalnosti.
Ražnatović je sa svojim pripadnicima, po optužnici, u Sanski Most došao u septembru 1995. godine, kada su njegovi pripadnici strijeljali 12 osoba, od kojih je samo jedna preživjela sa teškim povredama.
U optužnici se navodi kako su napadi, ubistva, nasumično hapšenje i zatočavanje, paljenje katoličkih crkava i džamija, prisilni rad, mučenje, šikaniranje, korištenje živih štitova, pljačkanje, silovanje i ostali vidovi seksualnog zlostavljanja, kao i prijetnje daljim djelima progona usmjereni protiv civila nesrpske nacionalnosti u SAO Krajini, SAO SBZS, Bijeljini, Bosanskom Šamcu, Doboju, Sanskom Mostu i Zvorniku nagnali nesrpsko stanovništvo da s tih područja pobjegne u druge dijelove BiH, Hrvatske, te druge države. To prisilno premještanje ili deportacija imali su različite vidove, uključujući prisilno protjerivanje.
Suđenje u ovom predmetu počelo je 2009. godine i trajalo više od 200 sudskih dana. Ukupno 133 svjedoka je svjedočilo ili dalo pisanu izjavu, a uloženo je skoro 5.000 dokaza.
U završnim riječima Tužilaštvo je tražilo doživotnu kaznu zatvora za obojicu, dok je Odbrana tvrdila da nisu imali direktnu kontrolu nad paravojnim formacijama.
Oslobađajuća presuda i novo suđenje
Stanišić i Simatović u sudnici u junu 2017. godine. Foto: EPA/Michael Kooren / REUTERS POOL
Prvostepena presuda kojom su oslobođeni od optužbi izrečena je u maju 2013. godine.
Tada je Sudsko vijeće zaključilo da Stanišić i Simatović nisu učestvovali u UZP-u, kao i da su bili veza između svih članova UZP-a.
“Postoji razumna mogućnost da su se Stanišićeve i Simatovićeve akcije svodile na uspostavljanje i održavanje srpske kontrole nad velikim područjima Hrvatske i BiH. Na osnovu toga Vijeće zaključuje, uz suprotno mišljenje jednog člana, da se ne može utvrditi da su optuženi dijelili namjeru navodnog udruženog zločinačkog poduhvata o protjerivanju nesrpskog stanovništva”, rekao je sudija Alphons Orie, predsjedavajući Sudskog vijeća.
Orie je kazao i da Haško tužilaštvo nije dokazalo niti da su Stanišić i Simatović pomagali ili podržavali zločine.
Na oslobađajuću presudu Haško tužilaštvo je uložilo žalbu smatravši, između ostalog, da je Prvostepeno vijeće pogriješilo u primjeni prava i utvrđivanju činjenica kad je zaključilo da nije ustanovljena Stanišićeva i Simatovićeva zločinačka namjera za UZP-a.
Žalbeno vijeće je 2015. godine usvojilo žalbu Tužilaštva, poništilo prvostepenu odluku i naložilo da suđenje bude potpuno obnovljeno po istoj optužnici.
Novo suđenje po istoj optužnici
Jovica Stanišić i Franko Simatović. Foto: EPA/Martijn Beekman
Novo suđenje Stanišiću i Simatoviću u Mehanizmu za međunarodne krivične sudove (MMKS) počelo je 13. juna 2017. godine. Tokom 228 dana obnovljenog suđenja saslušano je ukupno 80 svjedoka – 51 svjedok Tužilaštva i 29 svjedoka Odbrane, a prihvaćeno više od 6.000 dokaza.
Suđenje Stanišiću i Simatoviću je zbog čestog odvijanja iza zatvorenih vrata izazvalo zabrinutost žrtava i stručnjaka, o čemu je pisala Balkanska istraživačka mreža u Bosni i Hercegovini.
Tokom 2020. godine suđenje je bilo odgođeno na oko šest mjeseci zbog pandemije koronavirusa.
Tužilaštvo i Odbrana su tri dana u aprilu ove godine iznosili završne riječi. Tužilaštvo je zatražilo doživotni zatvor za obojicu optuženih kao jedinu kaznu srazmjernu zločinima počinjenim u BiH i Hrvatskoj, a Odbrana je zatražila da se oni oslobode smatrajući da Tužilaštvo nije dokazalo da su optuženi učestvovali u UZP-u niti da su dijelili tu namjeru s drugim učesnicima.
Izricanje presude Stanišiću i Simatoviću Mehnizam je zakazao za 30. juni. Također je ukinuo privremeno puštanje na slobodu Stanišiću i Simatoviću, te im naredio da se vrate u Pritvorsku jedinicu Ujedinjenih nacija (UN) do 24. juna, što su oni i učinili.
Tokom suđenja, Stanišić i Simatović su u više navrata bili puštani na privremenu slobodu.
*Ovaj članak je izmijenjen u dijelu o obnovljenom suđenju, kako bi se preciziralo da je ovo jedino suđenje za zločine počinjene u Bosni Hercegovini koje je obnovljeno po svim tačkama optužnice.
