Karadžić: Obrnuta presuda ili doživotni zatvor

U sažetku žalbe od 238 stranica, Karadžić nabraja “48 suštinskih i proceduralnih grešaka koje je napravilo Sudsko vijeće”, što je navodno dovelo do njegove pogrešne osude za genocid i ratne zločine protiv nesrpskog stanovništva u Bosni i Hercegovini te izricanja kazne od 40 godina zatvora.

“Presuda Sudskog vijeća treba biti obratna” a kazna ukinuta, zaključuje se u žalbi Odbrane. Ako Apelaciono vijeće MMKS-a potvrdi neke od osuda, trebalo bi izreći blažu kaznu.

S druge strane, u svojoj žalbi Tužilaštvo traži od sudija MMKS-a da “produže zatvorsku kaznu na doživotnu u svjetlu zaključaka Vijeća iz prvostepene presude o Karadžićevoj krivičnoj odgovornosti”.

U martu 2016. tročlano vijeće MKSJ-a jednoglasno je zaključilo da je Karadžić bio glavni organizator četiri udružena zločinačka poduhvata osmišljena da trajno i nasilno uklone nesrbe s velikih dijelova teritorije BiH kako bi se uspostavila dominacija Srba.

MKSJ je zaključio da je bivši predsjednik Republike Srpske (RS) kriv za genocid u Srebrenici; progon hrvatskih i muslimanskih civila širom BiH, granatiranje i snajperisanje stanovnika Sarajeva s ciljem širenja straha, i uzimanje pripadnika UN-ovih mirovnih snaga za taoce.

Karadžić je oslobođen druge tačke optužnice, za genocid nad Muslimanima i Hrvatima u sedam bosanskih opština (Bratunac, Foča, Ključ, Prijedor, Sanski Most, Vlasenica i Zvornik).

Vijeće MKSJ-a je precizno zaključilo da Karadžić nije imao “genocidnu namjeru” da uništi nesrbe u sedam opština, što je srž žalbe Tužilaštva na prvostepenu presudu.

Većina od 50 Karadžićevih osnova za žalbu je proceduralne prirode. Karadžić tvrdi da “nije imao fer suđenje” zbog “neuspjeha Sudskog vijeća da ograniči opseg amorfne optužnice i osigura da se Tužilaštvo pridržava svoje obaveze objavljivanja”.

U svojoj žalbi Odbrana takođe navodi “dvostruke standarde” MKSJ-a u korist Tužilaštva i “neuspjeh da striktno poštuje prava predsjednika Karadžića da zastupa sam sebe (…) i njegovo pravo na nepristrasan sud”.

I dok direktno ne dovodi u pitanje glavne činjenične krivične zaključke, Odbrana tvrdi da je “oslanjanje Sudskog vijeća na sporne zaključke, umjesto na čvrste dokaze, pri donošenju zaključka da je predsjednik Karadžić dijelio zajedničku svrhu četiri odvojena udružena zločinačka poduhvata, bila greška koja je rezultirala neostvarenjem pravde”.

“To neostvarenje pravde je najviše vidljivo u dijelu kada ga Sudsko vijeće proglašava krivim za genocid zaključujući da je dijelio namjeru da ubije zatvorenike iz Srebrenice na osnovu svog vlastitog tumačenja šifrovanog presretnutog razgovora. Ovaj zaključak je neosnovan i netačan a presuda nepravedna”, tvrdi se u žalbi Odbrane.

U tom “šifrovanom presretnutom razgovoru” od 13. jula 1995, Karadžiću njegov izaslanik za Srebrenicu Miroslav Deronjić govori da je 2.000 (zatvorenika iz Srebrenice) stiglo u blizinu Bratunca i da se očekuje još njih.

Prema Deronjićevim bilješkama, Karadžić mu je rekao da “sva roba mora biti stavljena u skladišta prije dvanaest sutra (…) ne u skladišta tamo, nego negdje drugo”.

U svojoj presudi Sudsko vijeće je zaključilo da su Karadžićeva “roba” u stvari muslimanski zatvorenici koje je vojska bosanskih Srba (VRS), pod njegovom vrhovnom komandom, prevezla narednog dana u Zvornik te na kraju i pogubila hiljade njih (“najmanje 5.115”).

U žalbi Odbrane se tvrdi da postoji “alternativno tumačenje” ovog razgovora – da Karadžić nije namjeravao izvršiti egzekuciju muslimanskih muškaraca, nego ih poslati u vojni zatvor u Batkoviću.

Karadžić “nije imao učešća u egzekuciji tih muškaraca iz Srebrenice”, tako da je Sudsko vijeće “pogriješilo u zaključku” da je “dijelio zajednički cilj da se eliminišu bosanski Muslimani iz Srebrenice”. Stoga, prema navodima Odbrane, Karadžić nije imao “genocidnu namjeru” u Srebrenici.

Govoreći o njegovoj osudi za progon i druge zločine počinjene u 20 opština u Bosni, Karadžić navodi da je MKSJ “uzeo iz konteksta njegove izjave u korist političke autonomije Srba, pogrešno zaključivši da je favorizovao homogenu državu iz koje bi trebali biti protjerani Muslimani i Hrvati”.

Nadalje, Sudsko vijeće je “primijenilo teoriju udruženog zločinačkog poduhvata, koju su sada odbacili drugi međunarodni sudovi i tribunali i Vrhovni sud Velike Britanije”.

U dijelu žalbe koji se odnosi na osudu za terorisanje u Sarajevu, Karadžić smatra da su sudije “zanemarile njegove brojne naredbe usmjerene ka sprečavanju otvaranja vatre na civile, pogrešno primijenile principe ‘razlikovanja’ i ‘proporcionalnosti’ jer nisu uspjeli procijeniti granatiranje iz perspektive vojnog komandanta i ignorisali su izvještaj eksperta Ujedinjenih nacija o granatiranju na pijaci Markale”.

Karadžić predočava da je Sudsko vijeće “pogriješilo kada je zaključilo da je VRS ispalila projektil koji je 5. februara 1994. pao na pijacu Markale”, ubivši 66 i ranivši više od 140 civila.

Sažetak žalbe Odbrane navodi da – suprotno zaključcima sudija da je, “na osnovu ugla pada između 55 i 65 stepeni, granata koja je pala na pijacu Markale morala biti ispaljena od strane bosanskih Srba” – ugao pada “nije mogao biti pouzdano izračunat jer je krater poremećen prije nego što je izvršeno mjerenje”.

U odgovor na osudu Karadžića za uzimanje talaca, Odbrana predočava da su pripadnici UNPROFOR-a “bili zakonito pritvoreni” jer su uzeli učešća u aktivnostima u vezi s borbama protiv VRS-a.

U svojoj žalbi Tužilaštvo tvrdi da je MKSJ pogriješio “jer nije zaključio da su Karadžić i drugi učesnici udruženog zločinačkog poduhvata imali genocidnu namjeru” protiv Muslimana i Hrvata u sedam bosanskih opština.

Prema navodima tužitelja, Sudsko vijeće je primijenilo “previše usku definiciju genocidne namjere” te je napravilo grešku kada je zaključilo da je “cilj trajnog uklanjanja” nesrba – “koji je u podlozi uzorka zločina” počinjenih u opštinama – “isključivao zaključak o genocidnoj namjeri” da se unište Muslimani i Hrvati kao etničke grupe.

Konačna presuda u Karadžićevom predmetu očekuje se do decembra, najavio je predsjedavajući sudija Theodor Meron tokom nedavne posjete Sarajevu.