This post is also available in: English
Dragan Marjanović i ostali. Foto: Sud BiH
Za Marjanovićem, koji je podnio apelaciju Ustavnom sudu 6. augusta 2019. godine, raspisana je potjernica koja se nalazi na stranici Interpola.
On je, zajedno s još četiri osobe, drugostepenom presudom osuđen na 14 godina za odvođenje i ubistvo 28 civila na planini Borje kod Teslića koje se desilo u noći između 17. i 18. juna 1992. godine.
Marjanović je u apelaciji Ustavnom sudu naveo da je presuda “rezultat proizvoljne i arbitrarne procjene dokaza, arbitrarne primjene krivičnog prava i pogrešno i nepotpuno utvrđenog činjeničnog stanja”, te da se u njegovim radnjama nisu mogla ostvariti obilježja krivičnog djela za koje je osuđen, smatrajući da se navedeni događaji nisu desili u okviru širokog i sistematskog napada.
Ustavni sud je u svojoj odluci objasnio kako je apelant naveo da mu je povrijeđeno pravo na pretpostavku nevinosti i princip in dubio pro reo . Apelant je ukazivao na povredu materijalnog prava, odnosno da je u odnosu na apelanta primijenjen zakon koji nije blaži za njega, navodi odluka Ustavnog suda. U apelaciji je ukazano na praksu Suda BiH i Međunarodnog krivičnog suda za bivšu Jugoslaviju (MKSJ) te istaknuto da apelant nije trebao odgovarati za zatrpavanje civila jer svojim radnjama nije učinio djelo za koje se tereti.
“Apelant je naveo da mu se vrijeme provedeno u pritvoru uračunava u kaznu, a što drugostepeni sud nije ‘ispravio’. Apelant navodi da se Zakon o ustupanju predmeta ne može smatrati zakonom, te problematizira njegov kvalitet”, stoji u odluci Ustavnog suda od 16. marta ove godine.
Kako se navodi u odluci, Ustavni sud zapaža da je Marjanović identične prigovore isticao tokom postupka pred Sudom BiH, o čemu su se Prvostepeno i Apelaciono vijeće dovoljno jasno, precizno i argumentovano izjasnila.
U odluci je obrazloženo da je Prvostepeno vijeće detaljno analiziralo izvedene dokaze Optužbe i Odbrane, a posebna pažnja je posvećena iskazima svjedoka koji su bili očevici događaja, a čiji su kredibilitet Odbrane dovodile u pitanje.
“Ustavni sud nije mogao zaključiti da je prilikom ocjene provedenih dokaza i utvrđivanja činjenica relevantnih za apelantovu krivičnu odgovornost došlo do zanemarivanja obaveze suda da vodi računa o principu ‘in dubio pro reo’ i pretpostavci nevinosti, kao ni da je na bilo koji način dovedena u pitanje zakonitost dokaza provedenih na glavnom pretresu”, stoji u odluci.
Prema odluci, Ustavni sud nije mogao prihvatiti osnovanim tvrdnje da je dokazni postupak proveden na štetu apelanta, odnosno da su mu uskraćena procesna prava. Ustavni sud smatra da su redovni sudovi u obrazloženjima osporenih presuda dali jasne i precizne razloge za svoje zaključke da je apelant počinio krivično djelo koje mu je stavljeno na teret i za koje je u konačnici osuđen.
Ustavni sud je u konačnici zaključio da ne postoji povreda prava na pravično suđenje, kada način na koji je utvrđeno činjenično stanje i izvršena ocjena dokaza ne odaju utisak proizvoljnosti, te ništa ne upućuje na povredu prava na pravičan postupak u cjelini, a odluka nije zasnovana na nezakonitim dokazima.
Odluke Ustavnog suda su konačne i obavezujuće.
