Postupanje po propisima na Manjači

Radinković je izjavio da “niko nikada nije naredio da se prava ratnih zarobljenika krše” i da je “sve bilo učinjeno da se ona zaštite”. Vođstvo Republike Srpske takođe nije naredilo “maltretiranje ni likvidacije” zarobljenika, rekao je svjedok.

Za ubistvo dvojice zarobljenika iz Ključa u logoru Manjača, Radinković je kazao da su ih počinili “na svoju ruku” vojni policajci, protiv kojih je bio pokrenut krivični postupak, a “osuđeni su poslije rata”.

Karadžić, tadašnji predsjednik Republike Srpske (RS) i vrhovni komandant njenih oružanih snaga, optužen je za progon Bošnjaka i Hrvata širom BiH, koji je u sedam opština imao razmjere genocida. Njemu se sudi i za genocid u Srebrenici, zločine u Sarajevu i uzimanje pripadnika UNPROFOR-a za taoce.

U unakrsnom ispitivanju, tužiteljka Caroline Edgerton predočila je Radinkoviću nalaze međunarodnog Crvenog krsta da je u logoru Manjača bilo “apsolutno nedovoljno” hrane i da su opšti životni uslovi bili loši.

“Ne bih se složio, tvrdim da je za većinu zarobljenika u tom trenutku pružano najbolje što se moglo”, odgovorio je Radinković.

On je potvrdio da je među zarobljenima bilo i maloljetnika, kao i oboljelih staraca. “Vlasti koje su ih hapsile vjerovatno su procijenile da i njih treba smaknuti, iz kojeg razloga – ne znam… Mi smo procijenjivali da treba da idu iz logora, bilo u treće zemlje ili bilo gdje”, dodao je svjedok.

Tvrdnju tužiteljke da su civili iz opština Ključ, Prijedor i Sanski Most hapšeni “nasumično” i prebacivani na Manjaču “samo zato što nisu Srbi”, Radinković je negirao riječima da “nijedan nije uhapšen samo zato što nije Srbin”.

Radinković je potvrdio da su se 24 Bošnjaka iz Sanskog Mosta u ljeto 1992. ugušila u kamionima kojim ih je srpska policija prebacila na Manjaču, kao i da je jedan broj zarobljenika bio ubijen ispred logora. Za to je, međutim, okrivio civilnu policiju koja je zarobljene sprovodila.

Na ovom ročištu je u korist Karadžićeve Odbrane svjedočio i Simo Mišković, koji je 1992. bio predsjednik Srpske demokratske stranke (SDS) u Prijedoru. On je izjavio da nije znao za kakav plan da se Bošnjaci i Hrvati trajno uklone zločinima i da “nikada za to nije čuo u SDS-u”.

Srpsko preuzimanje vlasti u Prijedoru krajem aprila 1992. bilo je, po svjedoku Miškoviću, neophodno da bi se spriječio “pogrom” nad Srbima. I izbijanje rata, mjesec dana kasnije, bilo je posljedica napada muslimanskih paravojski.

Odgovarajući na unakrsna pitanja, Mišković je potvrdio da je vlast preuzeta u skladu sa uputstvom koje je Karadžić u decembru 1991. godine dao opštinskim odborima SDS-a.

Iako je tvrdio da Omarska nije bila logor, nego “istražni centar”, Mišković je prihvatio da je “iznenađujuće” bilo to što niko među brojnim zarobljenima nije bio optužen ni za šta.

Upitan da li je znao za ubistvo 200 zarobljenih u logoru Keraterm u ljeto 1992. godine, Mišković je odgovorio: “Ne znam ni sada, prvi put to čujem”.

Suđenje Karadžiću se nastavlja u četvrtak, 19. decembra.