„Epska“ nagodba: Kako je oružje iz Srbije dovelo do mrtvih u Bagdadu?

Međutim, BIRN-ovo istraživanje pokazuje da su ove granate, proizvedene u Srbiji, bile dio dogovora između Beograda i Bagdada i da su isporučene direktno iračkom Ministarstvu odbrane 2009. godine.

Crveni tepih i prašina dočekali su Dragana Šutanovca kada je 2009. godine sletio u Bagdad kako bi u ime Vlade Srbije potpisao sporazum o vojnoj saradnji sa Irakom. Trebalo je obnoviti saradnju koju su ove dvije zemlje imale prije 2000. godine, a koju je narušio, prvo pad Slobodana Miloševića, a potom, tri godine kasnije, i pad Sadama Huseina.

Srbija je u tom trenutku već imala sklopljen sporazum od 235 miliona dolara o prodaji oružja iračkoj vladi koju je podržavala SAD. Novom nagodbom je taj odnos trebalo produbiti.

„Imali smo izuzetan doček. U svakom smislu izuzetan doček“, kaže Šutanovac, nekadašnji ministar odbrane u Vladi Srbije, a sada predstavnik opozicije.

„Izazovi su bili veliki“, kaže on za Balkansku istraživačku mrežu (BIRN).

„Sporazumom veka“, kako su ga nazivali u Srbiji, predviđeno je da se iračkim snagama izvoze pištolji, panciri, balistička oprema, minobacači, školske avione Lasta i granate koje su im bile potrebne za žestoke borbe vlade protiv tadašnjih borbi između različitih religijskih grupa.

Četrdesetomilimetarske M99 granate – daleko teže od kanistera sa suzavcem koje za kontrolu građanskih nemira koriste policijske snage širom sveta – stigle su u četiri pošiljke 2009. godine, otkriva BIRN.

Deset godina kasnije, kada su ih iračke snage iskoristile za rastjerivanje demonstranata koji protestuju protiv Vlade, došlo je do smrtnog ishoda.

Kako navodi međunarodna organizacija Amnesty International, ove vojne granate, proizvedene u Srbiji i Iranu, odgovorne su za najmanje 20 od više od 400 smrtnih slučajeva od izbijanja protesta od početka oktobra. Ljudi su ubijeni tako što su im njima probijene kosti glave.

Iračke vlasti su navele da one ne uvoze smrtonosne granate i dodaju da zapravo „treća strana“ pokušava da sabotira Vladu i izazove nestabilnost.

BIRN-ovo istraživanje, ipak, otkriva da su granate proizvedene u Srbiji zaista bile dio sporazuma o naoružanju, potpisanog između Iraka i Srbije 2008. godine i da je iračko Ministarstvo odbrane njihov krajnji korisnik.

Kroz izvještaje očevidaca i analize fotografija i serijskih brojeva, BIRN je otkrio put oružja od srpskog proizvođača municije Sloboda Čačak do Iraka preko posrednika – preduzeća Jugoimport SDPR, koje je devedesetih izgradilo sjedište Huseinove vladajuće stranke Baas, i još pet podzemnih bunkera u znak protivljenja sankcijama Ujedinjenih nacija.

Brian Kastner, Amnestyjev viši savjetnik za krizne situacije, oružje i vojne operacije, rekao je da su te granate nanijele „užasne povrede“, kakve Amnesty nije vidio tokom svoijih nadgledanja protesta širom sveta. I Srbija za to snosi dio krivice.

„Ne mogu samo prodati oružje, oprati ruke i reći kako to nije njihova odgovornost“, kaže Kastner za BIRN.

„Koriste ih za ubijanje“
Protesti su počeli 1. oktobra zbog rasprostranjene nezaposlenosti, velike korupcije i loših javnih usluga. Otprilike 432 osobe su od tada ubijene, a više od 19.000 njih je ranjeno, kaže se u izvještajima.

Amnesty je 31. oktobra otkrio da su protiv demonstranata korišćene granate napravljene u Srbiji.

„Od 25. oktobra policija ne prestaje da baca suzavac i dimne bombe u masu, čak i kada nije provocirana“, kaže organizacija za ljudska prava koja citira očevica iz Iraka.

„To se dešava kontinuirano i nasumično… Ne koriste ih za rasturanje mase, već za ubijanje. Sve smrti u Bagdadu dešavaju se zbog ovih granata koje završavaju unutar tijela demonstranata. Oni ne razmišljaju o djeci i porodicama koje mogu biti u gomili.“

Kako prenosi Amnesty, vojne granate proizvedene u Srbiji i Iranu, završavale su u glavama demonstranata i probijale njihove lobanje.

Kastner kaže da je Amnesti potvrdio 20 takvih smrti.

„Pratili smo proteste širom svijeta i zaista nismo vidjeli takve povrede“, istakao je on.

„Kanisteri sa suzavcima, koje policija širom svijeta obično koristi u građanskim nemirima, manji su i znatno lakši“, rekao je Kastner.

Međutim, ovi tipovi koji su identifikovani u Bagdadu, pravljeni su prema principu ofanzivnih vojnih granata, koje su namijenjene za borbu. One su zbog svoje težine i konstrukcije mnogo opasnije za demonstrante.

Tipična policijska 37mm granata teška je između 25 i 50 grama, a sastoji se od nekoliko manjih kanistera koje se odvajaju i šire.

Sa druge strane, srpske i iranske 40mm granate koje su identifikovane u Bagdadu, sastoje se od samo jednog dijela i teške su od 220 do 250 grama (pet do deset puta više od običnih).

„Kako se i policijska i vojna granata ispaljuju sličnom brzinom, putuju istom brzinom, one koje su teže deset puta više isporučuju deset puta veću silu prilikom udarca i tako nanose užasne povrede“, rekao je Kastner za BIRN.

Sprsko ministarstvo trgovine BIRN-u je potvrdilo porijeklo granata i saopštilo da su one 2009. godine direktno izvezene iračkom ministarstvu odbrane. BIRN nije uspio da utvrdi koliko ih je prodato.

Međutim, iračka vlada je saopštila da iračke vlasti nisu bile uključene u uvoz takvog oružja.

„Projektile koji su nakon obdukcije u odjeljenju sudske medicine otkriveni u glavama i tijelima demonstranata nisu uvozili ni iračka vlada, niti bilo koji zvaničnik“, rekao je irački ministar odbrane Najah al-Shammari za portal Nas.

Optužujući neodređenu „treću stranu“, al-Shammari je rekao da su granate „misteriozno ušle u zemlju“.

Srbija je isti tip granata, između ostalog, izvozila i u Crnu Goru, Belgiju, Izrael i Španiju.

Od Sadamovih bunkera do pušaka, minobacača i kaciga
Granate su samo mali dio višemilionskog oružanog sporazuma između Iraka i Srbije, koji traje već decenijama, još od vremena kada je Srbija bila dio Socijalističke Federativne Republike Jugoslavije i kada su obje zemlje bile saveznici u Pokretu nesvrstanih tokom Hladnog rata.

Tokom devedesetih godina prošlog veka, kada je Miloševićeva Jugoslavija bila pod zapadnim sankcijama, vojni i građevinski ugovori u Iraku bili su slamka spasa, a Jugoimport-SDPR je igrao veliki ulogu u izgranji bunkera i štaba stranke Baas.

Svrgavanja Miloševića i Huseina sa vlasti prekinula su veze među državama. Ipak, brzo ih je oživjela reformistička vlada koja je preuzela vlast u Srbiji i jurila za obnavljanjem nekada uspješne industrije oružja i državne kase.

„Nije nepoznato da je SFRJ imala izuzetnu saradnju sa Irakom, ne samo u oblasti odbrane, već i u oblasti građevine“, kaže Šutanovac.

„Nakon mog dolaska na poziciju ministra odbrane otvorile su se te mogućnosti“.

Sjećajući se sporazuma o naoružanju iz 2008. godine, Šutanovac je rekao za BIRN: „Neko je za to rekao da je ugovor veka, za neke je bio epski ugovor.“

„U startu je bilo preko mislim 238 miliona dolara, kasnije je taj ugovor narastao na preko 325 miliona dolara.“

Srpske dnevne novine „Politika“ tada su objavile da je sporazum uključivao 17.000 pušaka, minobacača i metaka. Srpske fabrike je trebalo da proizvode uniforme, kacige, zaštitnu balističku opremu za iračke snage (od kojih je neke trebalo da budu obučene u Srbiji).

New York Times je to nazvao „tajnim iračkim dogovorom“ koji je izazvao sumnje u korupciju.

„Dogovor je postignut u septembru bez tendera i mjera protiv korupcije, koje uključuju odobrenje visokih zvaničnika vojske Iraka i iračke komisije za odobrenje ugovora“, pisalo je u tekstu.

„Umjesto toga, pregovarala je delegacija 22 visoka iračka zvaničnika, bez znanja američkih komandanata ili iračkih lidera.“

Sadašnja srpska vlada, predvođena konzervativnom Srpskom naprednom strankom Aleksandra Vučića, nastavila je sa prodajom oružja i municije (koje vrijedi na desetine miliona dolara) Iraku tamo gdje je Šutanovčeva stranka stala.

Iz srpskog ministarstva trgovine za BIRN takođe navode da su krajnji korisnici bili i iračko ministarstvo energetike, kompanije Al-Ika General, Druga odbrana i bezbednost i Vazduhoplovni sajam.

Između 2009. i 2017. godine Srbija je takođe izvozila oružje u Irak preko Jordana, Crne Gore, Bugarske, SAD-a i Poljske, ali vrijednost tog izvoza i njegova tačna namjera nisu poznati.

Srpsko oružje u ratnim zonama širom svijeta
Ovo nije prvi put da se oružje proizvedeno u Srbiji koristi prilikom najstrašnijeg kršenja ljudskih prava.

Samo u posljednje tri godine, oružje napravljeno u Srbiji primijećeno je u konfliktnim zonama u Afganistanu, Najrobiju, Kamerunu, Jemenu i Siriji.

Nizom istraživanja BIRN je otkrio lanac trgovine oružjem u kome su učestvovali bivši vojni oficiri, biznismeni, ljudi povezani sa vlašću – čak i otac srpskog ministra unutrašnjih poslova, Nebojše Stefanovića.

Prema dokumentima do kojih je BIRN došao, Branko Stefanović je otputovao u Saudijsku Arabiju kao član delegacije GIM-a, privatne kompanije koja se bavi trgovinom oružjem i bio uključen u kupovinu državnog oružja po povlašćenim cijenama. Oružje je, kako se navodi, završilo u rukama boraca takozvane Islamske države u Jemenu. Vlada Srbije je odbacila ove navode i uhapsila uzbunjivača.

Nevezano za to, 10. decembra, SAD su objavile da su uvele nove sankcije usmjerene protiv devet osoba osumnjičenih za direktnu ili indirektnu povezanost sa srpskim trgovcem oružjem Slobodanom Tešićem, koji se već nalazi na crnoj listi SAD-a.

Iz Amnestyja su prošle godine za BIRN rekli da je Kamerun koristio oružje srpske proizvodnje prilikom „sistematskog kršenja“ ljudskih prava i pozvao Srbiju da obustavi izvoz oružja u ovu afričku državu.

U septembru 2017. godine srpski mitraljezi „Kojot“ primijećeni su u Nigeriji, nakon što su oteti islamskim teroristima koji se bore za Boko Haram.

Iste godine, BIRN je otkrio kako su ovi srpski mitraljezi, u okviru isporuke 205 pušaka, tokom 2015. i 2016. prešli 6.000 kilometara dug put – od Zastava oružja do Sirije – i kako su u tome učestvovali Srbija, Bugarska, Saudijska Arabija, Turska i Sjedinjene Američke Države.

Kao potpisnica UN-ovog Sporazuma o trgovini oružjem, Srbija bi trebalo da odbije prodaju oružja nekoj zemlji ako vjeruje da „krajnji primalac“ tog oružja nije ujedno i „krajnji korisnik“ koji je odredila vlada.

Zloupotreba principa „krajnjeg korisnika“ olakšala je stalan protok oružja različitim militantnim frakcijama u Jemenu i Siriji, podstičući tako borbe u obje zemlje.

„Takođe, ako policija koristi to oružje za ubijanje civila demonstranata, takav izvoz bi trebalo zaustaviti“, rekao je Kastner.

„Mora se osigurati da se proizvodi uvijek prodaju odgovornoj strani. Ako pogledamo nivo nasilja na protestima, u ovom slučaju, nažalost, iračke snage su dokazale da to nisu“, dodaje on.

Međutim, Šutanovac kaže da je pitanje više „filozofsko“.

„Ukoliko sankcije nisu uvedene, mislim da naša odgovornost zaista ne postoji, osim da kažem moralna“, rekao je Šutanovac za BIRN.

„Ali tu se uvek postavlja pitanje da li je uopšte moralno i etički proizvoditi oružje; da li oružje ubija ljude ili ljudi ubijaju ljude?“, zaključuje on.